اشعار

کـشـانـدم به بـزم مـحـبت خـدا را            طـلـب کــرده‌ام بــادۀ  ســامـرا را

بـنـا شـد سـبـوی زیـارت بـنـوشـم            چـشـیدم دو جرعه شراب دعـا را

کـبـوتـرانه بـیا در هـوا پـری بزنـیم            بـه آسـتـان بـلـنـد وفـا سـری بـزنـیم

بیا به خـانـۀ فـیـض جـواد اهل‌البیت            به این امید که در وا کند، دری بزنیم

چه حاجتی مگر این قوم خواستند و ندادی؟            که سنگ بود جوابِ تویی که آینه‌زادی

تو لب گشودی و بوزینه‌های رفته به منبر            خجل شدند؛ چه عُمرِ کمی! چه عِلم زیادی!

آن شمعِ شعله‌ور که به غیر از شرر نداشت            آتش گرفته بود و به جز چشم تَر نداشت

از نالـه‌اش شـراره به هـفت آسمان فتاد            اما به قـلـب سـنـگـی قـاتـل اثـر نداشت

سلام ما به تو ای عـالـمی فتاده به پایت            جوان آل عـلی جان شیخ و شاب فدایت

تمام عـرش غـلامت، تمام فـرش گدایت            نرفت دست تهی کس ز خوان لطف و عطایت

مولای جود، حضرت ابن‌الرضا سلام           ای آشـنـای هــر دل درد آشـنـا ســلام

بـاب الـمـراد من درِ دولـت‌سـرای تـو           بسته دلـم دخـیل به لطف و عطای تو

بـارانـی‌ام امـشـب، هـوای گـریه دارم            مـانـنـد چـشـم بـی‌قــرارت بـی‌قــرارم

امشب عزادار است خورشید خراسان            از مـاتـمـت عـالـم شده شـام غـریـبـان

چشمه جود و سخا چشم ترش می‌سوزد            آتش افتاده به جان و جگـرش می‌سوزد

زنی از نسل شقاوت زده خنجر از پشت            زخم کاریست، که پا تا به سرش می‌سوزد

نسیمِ عشقِ عطرآگینِ بابا حسرتِ جانت           ربوده از کفَت صبر و قرار از جانِ جانانت

سیاهی می‌رود چشمت به زردی چهرۀ ماهت           که خونابِ جگر را شسته اشکِ چشمِ گریانت

دوباره ماتمی در قلب خاص و عام افتاده            اگـر شـال عـزا بر شـانـهٔ اسـلام افـتاده

زنی در قالب همسر دوباره شر به پا کرده            شبیه جعده در ذهـنش خیالی خام افتاده

در کوچه بود جسم امام جوان، جـواد؟            یا بام، شاخه بود و گُلش بر زمین فتاد

ملعون دهر، داد به معصوم عصر، زهر            بس اُمّ‌فَـضل داشت به اِبن‌الـرّضا عِناد

شکـسـته‌اند قـلم‌ها و بـسـتـه‌اند دهـان‌ها            نـشـسـته‌اند قـدم‌ها و خـسـته‌اند تـوان‌ها

نبرده راه به جایی خیال از تو سرودن            چه ساکن‌اند زمان‌ها، چه الکن‌اند زبان‌ها

الا ای مـظـهـر جــود خــدایـی            جوادی حضرت ابن الرضایی
تـو عـبـدالـلـهی و مولای مایی            کـرامت از شـمـا از ما گـدایی

روی خاک حجره افتاده سر ابن الرضا           آه، آه از لحـظـه‌هـای آخـرِ ابن الـرضـا

بر جوانیش بریزد چشمِ پیری، اشک خون           گشته دیگر زندگی، درد سر ابن الرضا

به چشمت میهمان کردی تمامِ عمر، زمزم را           به خاکِ تشنه خواندی آیۀ بارانِ نم‌نم را

تویی آن کودکی که از سکوتش درس می‌ریزد           دهان وا کن که بشناسند از هر علم، اَعلَم را

مبارکی تو و خود رزق بی‌حساب، جواد            ندیـده است شـبـیـه تو را تـراب، جواد

برای وارث جـود رضـا شدن بی‌شک            نشد به جز تو کس دیگر انتخاب، جواد

با آن سِخـاوت و کَـرَم و مِهـربـانی‌ات            حَـقَّـت نـبـود این همه دردِ نـهـانـی‌ات

تاثیر کرده زَهر به هَر عضوِ پیکرت            طعـنه زَنَـد به لالـه، رُخِ ارغـوانی‌ات

خوشبخت شد آنکس که گرفتار جواد است           عاشـق شدن ما سر اجـبار جواد است

عـمری‌ست گـدائیم ولی غـصه نداریم           سقـف سرمان سایۀ دیـوار جواد است

جـوان خـانـۀ زهـرا غـریبِ زهـرا تو            صـدای نـالـۀ اَمَـن یُـجـیـبِ زهـرا تـو

بـمیـرم از غـمت آقـا کـسی نداری که            غریب و زخمی و تنها کسی نداری که

یکـبـارِ دیگـر شد جسارت کنج حجره            مـزد مـحـبّـت شد خـیـانت کـنج حجره
شاگـردِ جـعـده؛ کار دستِ شیـعـه داده            فـتـنه گری کـرده سـرایت کـنج حجره